Po Tracheotomii

Gang Łaciatych Misiów (Gank Łaciatyh Misiuf?) zaatakował Wasze opowiadania:
    http://lgmd.andreovia.pl/1dzien.htm
Wygonić, czy zostawić?

Ostatnio edytowany przez Smarmen (2011-06-28 17:00:42)

A mi się Misie podobają Zostaaaaaaaaaaaaaawić !

Śmiało Judyto każdy z nas beczał... Ja na pewno

gofer73 - niech tata opisze dzień Precla

Kilka dni temu opowiadałam naszemu przyjacielowi o opowiadaniach. Często się spotykamy więc mniej więcej wie jak wygląda nasze życie, ale zaintrygował mnie innym pomysłem. Zapytał mnie czy nie napisałabym opowiadania o dniu wymarzonym - gdyby nie było SMA, respiratora... Jako, że twardo trzymam się rzeczywistości stwierdziłam, że nie będę ryzykować rozklejania, ale w końcu uległam i napisałam. Ryczałam, ale pisałam. Takie niby nic - dla większości ludzi na świecie jakaś szara normalność, na którą nawet nie zwracają uwagi, dla mnie szczyt marzeń. Jak dam radę to wrzucę to na bloga, ale jeszcze nie dziś

ps. Smarmen - czy mógłbyś zmienić zdjęcie przy opowiadaniu Julki na to w niebieskiej bluzce (w wózku)?

iki81 chętnie poczytam
Smarmen co Ty na to ? Fajny pomysł z tym opowiadaniem-marzeniem   Zaprezentowanie dwóch stron medalu albo dwóch punktów widzenia To co dla Nas jest marzeniem dla innych oczywistością Niezauważalną i niedocenianą - coś o tym wiem ( i tu odgłos uderzenia w piersi własne ) Ale to co dla Nas jest codziennością dla innych odległym kosmosem Myślę sobie, że te Nasze opowiadania niejednego sprowadziłyby na ziemię A może by tak jakoś połączyć te opowiadania Na zasadzie "Moja rzeczywistość to Twój najgorszy koszmar - Twoja rzeczywistość to Moje największe marzenie"
Wiem - jestem szurnięta

Droga Babciu Agnieszko...
Co do "szurnięcia", to nie potwierdzam... ani nie zaprzeczam
Szkoda, że nie widzisz teraz mojej uśmiechniętej gęby
Bardzo Was wszystkich polubiłem!

A na poważnie: pomysł z drugą stroną medalu jest znakomity i chętnie udostępnię miejsce na... udostępnianie
Tak, tak - ile osób potrafi docenić szarą codzienność ?
Tylko się narzeka, że nudno, że nic się nie dzieje itp.

Jak ja bym bardzo chciał cofnąć czas.
Eee - rozklejam się.
Buziaczki i uściski

Atusia - tak sobie czytam to. co piszesz i kiwam głową - tak, tak.

"Jak potrafimy super wykorzystać czas"... I te nasz proste marzenia...
Wiesz, ja już trochę łażę po tym świecie a im dłużej tak spaceruję, tym większą mam pewność, że tylko ta prostota daje prawdziwe, nieprzemijające szczęście. Prostota postępowania, prostota mowy i przekonań. A także prostota wiary. Podobnie, jak zdrowe dla ciała jest proste jedzenie, tak i dla radości duszy recepty są proste.

Nie bez powodu ten Koziołek-Matołek znajduje się na naszej stronie. Każdy odcinek bajki o jego przygodach kończył się stwierdzeniem: "i znów ruszył biedaczysko, po szerokim szukać świecie, tego co jest bardzo blisko".
Setki razy odkrywałem, że to czego tak uparcie i daleko szukam znajduje się w zasięgu ręki. Setki razy to odkrywałem, zanim mi się takie przekonanie na stałe we łbie zakorzeniło (piszę "we łbie" ze względu na względną powolność tego procesu)

widzę, że zasiałam ziarenko...

Tak sobie dziś myślę o tym moim rozmarzonym opowiadaniu i niestety czuję się jakbym sobie strzeliła emocjonalnego samobója...

Wiecie, chyba marzenie o dużym samochodzie, który zmieści naszą rodzinkę z respiratorem przynosi mniej szkody niż marzenie, że respirator nie jest nam potrzebny...

Jak napisała atusia "Choć z reguły o marzeniach nie mówimy głośno, gdzieś tam na dnie naszych serc głęboko je zakopujemy..." Moje były tak bardzo zakopane, że nawet nie spodziewałam się co w nich znajdę i jaki wpływ na mnie będą miały. Chyba muszę się z tym dobrze przespać i ogarnąć...

hmmm...

tośmy się porozklejali