Po Tracheotomii

hehe ja tez pamietam jak jula zaczela pelzac, a jak porzadnie to opanowała była szybka jak błyskawica:)gratulacje dla Wiktorka!

u nas to ja systematycznie wymieniam Mackowi rurkę i to ze trzy razy w miesiącu. Okropnie się zużywa, ciemnieje. zapycha jedzonkiem. A tak w ogóle to codzienna toaleta wokół niej też polega na tym że ją Maciek wyjmuje,sprawdza stan po czym stwierdza że należy ją umyć w ciepłej wodzie i poddać dezynfekcji Octeniseptem, po około minucie wedruje na swoje miejsce.
Na początku gdy wyszliśmy ze szpitala to rzeczywiście lekarz który do nas przyjeżdżał w ramach wentylacji domowej to ją wymieniał a teraz Maciek woli jak sami sobie z tym radzimy;-) Pozdrawiam

Oj, tak czasami zdarzają się sytuacje nieprzewidziane...I tym sposobem  córka nauczyła się wymieniać rurkę. Teraz tylko troszkę doszlifuje wiedzą i będzie ok.
Pozdrawiam gorąco

Nam lekarze powiedzieli,że rurkę można sterylizować w gazie tak długo dopóki nie zauważymy że naprawdę jest mocno zużyta a używamy portex silikonowej.Na wymianę jeździmy co 2 tyg.transportem medycznym bo mamy super panią doktor rodzinną.Bierzemy od niej zlecenie na transport i śmigamy do Gdańska.Oczywiście sterylizacja też uzgodniona z miejscowym szpitalem bo dopóki co mamy taką możliwość oby jak najdłużej!Pozdrawiam

My dzisiaj używamy rurki shiley nr 4 a dezynfekcja odbywa się w sposób następujący:po wyjęciu rurki zamaczam ją w ciepłej wodzie z mydłem lub po prostu z małą kroplą płynu do naczyń zostawiam ją na godzinkę i wymywam ze śluzu.Potem moczę ją w przegotowanej ciepłej wodzie z octem lub wodą utlenioną w proporcji (mniej więcej) pół na pół.W zasadzie to wszystko.Można ją ewentualnie sparzyć gorącą wodą.Ale nie wiem czy taka dezynfekcja dotyczy wszystkich rurek.Pozdrawiam

Wiecie co, a ja chciałabym wymieniać rurkę sama... obecnie wymiana jest raz w m-cu. Musimy jechać do szpitala by doktor wymieniła. Ostatnio pytałam ją, czy mogłabym robić to sama. Jestem przy wymianach, widzę i pomagam (bo wiem więcej od niejednej pielęgniarki np. o tasiemce, ułożeniu dziecka itd. oni to robią „na szybko” ja natomiast tak, by dziecko jak najmniej się denerwowało co usprawnia wymianę). Także gdybym miała wsadzić rurkę, to też pikuś...
Teoretycznie
Lekarka z hospicjum wymieniła Miśkowi rurkę raz. Napociła się przy tym, dała mu „głupiego jasia” by leżał spokojnie... i wsadzała też dziwnie, bo pod skosem.
W szpitalu natomiast wymiana jest bez znieczuleń itp., wkładają rurkę normalnie (tak samo jak wyjmują) i Michu nie dusi się już podczas tej czynności. Byłabym więc spokojniejsza... w ogóle tyle przeszłam, że chyba nic mi nie straszne.
A pamiętam, że na samym początku byłam cała mokra, gdy jedynie wymieniałam dziecku gazik i oczyszczałam miejsce pod rurką
Trwało to chyba z pół godziny hahahaha ręce mi się trzęsły.... a teraz rach ciach i po krzyku.

Ollie u nas była rurka smarowana kiedy wymienialu lekarze z hospicjum. Natomiast w szpitalu nie zauważyłam, by nakładali ten żel. Mam go też w domu na wszelki wypadek, gdyby mały sam wyjął rurkę i musiałabym włożyć...

Macie rację, że pierwsza wymiana powinna być w obecności lekarza. Podczas kolejnej wizyty w szpitalu zapytam, czy mogę zrobić to sama przy nich... jestem ciekawa, czy lekarz zezwoli.
Nie są zbyt chętni do pomocy oraz tego, by rodzic pewne rzeczy robił sam w domu... dziwne.

atusia napisał:

nagle maluszek nam zsiniał, albo nagle pojawiła się gęsta wydzielina, którą nie mogłam wciągnąć
ssakiem, bo zapchał się cewnik  itp. Najważniejsze wtedy jest opanowanie - panika jest złym doradcą. Powodzonka

Racja. Nie można panikować, bo wtedy pewnikiem coś się pochrzani
Choć myślę, że kto jak kto ale my wszyscy tutaj przeszliśmy już tyle, że nic nam nie straszne

Pamiętam, że ja bardzo szybko chciałam wszystko robić sama przy Miśku. Wkurzało mnie to, że pielęgniary uważały się za wszystkowiedzące i wszystko-potrafiące, a mnie traktowały jak intruza i lewusa.
Bo co ja mogę wiedzieć, prawda? Lekarzem nie jestem... ale jestem matką i wszystko zrobię tak, by dziecko jak najmniej miało stresu i bólu.
Kiedy obserwowałam poczynania tych super pielęgniarek to mi się nóż w kieszeni otwierał.

Już na neonatologii zachowywały się tak, jakby robiły wielką łaskę, że przychodzą na moje wezwanie. Siedziały cały czas w pokoju na kawce i plotach, a kiedy wzywałam by odessały Miśka bo charczał niemiłosiernie- szła spacerkiem, a na koniec komentowała, że przecież dziecko się tak szybko nie udusi... (!!!).
Może nie, ale z pewnością się męczy, kiedy wydzielinka aż „gotowała” mu się w rurce.
Poza tym były to początki mojego zaznajamiania się z tracheostomią i wszystko mnie odrobinę przerażało.
Gdy widziałam miny niezadowolonych pielęgniarek oznajmiłam, że mogę sama odsysać. Niech mnie nauczą i wtedy nie będę musiały przerywać ważnych rozmów przy kawie....
Nie chciały.
Nauczyłam się dopiero na innym oddziale, a wtedy chciałam by Michał jak najszybciej wrócił do domu, bym mogła wszystko robić „po swojemu”, a nie pod okiem pielęgniarek które bez przerwy dokazywały i psuły mi nerwy....i jak się okazuje wiele rzeczy robiły źle.