Po Tracheotomii

dziękuję ci gofer !!! każda rada jest na wagę złota Mam nadzieję że pokonamy wszystkie bariery Pozdrawiam

Dziękuję za słowa otuchy Nadal czekamy na cud - jeszcze 3 dni ! Na razie brak poprawy ale przynajmniej się nie pogarsza . No i wyniki badań są dobre Tylko te struny Jak się dowiedziałam - to też ryczałam jak bóbr i za Wiktorka i za moją córkę. Taki mętlik, tyle pytań i tyle niepewności ! Ale już się oswoiliśmy z myślą o tracheo. Wierzę że wyciągniemy go z tego Pozdrawiam  i trzymam kciuki

My tez trzymamy kciuki. Doskonale wiemy co przezywacie i jaki strach czujecie. Jak nam powiedzieli o tracheotomii to bylismy w takim szoku, ze az trudno to opisac. Ten strach co dalej, jak bedzie wygladalo nasze zycie itp... znamy to doskonale. Powiem tak poczatki sa trudne, jest bardzo ciezko. Ale z czasem wszystko sie jakos uklada. Czas jest tutaj bardzo wazny. Ja tez nie wiezylam, ze moze byc lepiej i kiedy przezywalam naprawde ciezkie pierwsze chwile w domu, kiedy to Amelia musiala byc odsysana non stop co 15 min, bo byla mistrzynia w produkowaniu sliny, to wtedy jedna z mam dziewczynki, ktora tez miala rurke napisala mi, ze mieli podobnie, ale wszystko sie z czasem zmienilo na lepsze, to ciezko mi bylo w to uwiezyc. Gdby jeszcze rok temu ktos powiedzial mi, ze moje dziecko bedzie potrzebowalo odsysania w nocy no moze trzy, cztery razy to bym nie uwiezyla. Ale tak wlasnie jest, bo w tym przypadku czas zadzialal na korzysc. Pozdrawiam Was. P.S. Teraz to ja sobie nie wyobrazam zycia bez rurki i jesli kiedys nadejdzie taki moment, ze bedzie ja mozna usunac, choc to w naszym przypadku dluuuuuuuuuuuuuuga droga to podjrzewam, ze szok z tym zwiazany bedzie podobny jak ten przed tracheotomia.

no u nas tez sie tak odwleklo przez infekcje tylko ze my nie mielismy wyjscia bo u juli w momencie wyciagniecia respiratora wszystko sie zapadalo i nie miala jak oddychac..
nadal trzymam kciuki za was!

tlen grozi zapadnieciem pluc?ale on calkowicie sam oddycha?czy ma respi?albo cepap?

To jest właśnie najtrudniejsze, że nie można pomóc, że trzeba zdać się na ludzi co do których często ma się zastrzeżenia. Czasami słuszne,  czasami zdarzają się jednak perełki. Każdy dzień w oczekiwaniu na wyniki wydaje się jak cały rok. W szpitalu doba ma chyba więcej godzin. I chyba nic Pani nie może zrobić jak czekać na wyniki i przechodzić każdy etap zgodnie z tym co przyniesie życie. Najtrudniejsze jest to, że szpital, lekarze nie przygotowują nas na życie poza szpitalem. I potem to tak wygląda, że nie wiemy co robić, boimy się.... U mnie na Oiomie było tak, że przy ważniejszej czynności przy synku jak odśluzowanie, karmienie, podawanie leków, chwilowe bezdechy, używanie ambu, mycie  itp. byłam wyrzucana z sali, a potem przed wyjściem zero instruktaży. W domu panika, bo człowiek nie wiedział jak zareagować w razie różnych sytuacji, bo się tego zwyczajnie nie nauczył. Bardzo się cieszę, że istnieje to forum, to skarbnica wiedzy. Myślę, że nie jeden lekarz wie mniej niż tutejsze mamusie. Dlatego proszę zostać z nami i pytać w razie strachu, a my w miarę możliwości pomożemy.
Na te najbliższe, najtrudniejsze dni dużo siły Pani życzę, a dla Wiktorka dużo zdrowia.

Pomożemy ) , siła przychodzi sama w chwili gdy będzie potrzebna , na początku wszystko wygląda strasznie, cała organizacja dotychczasowa dnia stanęła bowiem na głowie, ale można nad tym zapanować.
Spokojnej nocy, proszę przekazać uściski dla Wiktorka